مروری بر پیدایش مقاومت به داروهای گروه آزولی در آسپرژیلوس فومیگاتوس

آسپرژیلوزیس مهاجم عفونت شدید با مرگ و میر بسیار بالا در بیماران دچار نقص سیستم ایمنی، نوتروپنی شدید، گرانولوماتوز مزمن، بدخیمی های خونی، دریافت کنندگان پیوند مغز استخوان، سلول های بنیادی و افراد در حال استفاده از استروئیدها و آنتی بیوتیک های طولانی مدت و هم چنین ظهور گروه های جدید در معرض خطراز قبیل افراد مبتلا به بیماری انسدادی مزمن ریوی است. مدیریت درمانی موفقیت آمیز آسپرژیلوزیس مهاجم، وابسته به شروع به موقع درمان، انتخاب داروی مؤثر ضد قارچی و عدم مقاومت قارچ به آن می باشد. تشخیص آسپرژیلوزیس تهاجمی بسیار مشکل بوده بنابراین به عنوان یکی از مشکلات در قارچ شناسی مطرح می باشد لذا در این بیماران درمان بایستی سریع و در پی مظنون شدن به بیماری شروع شده و تا زمان بهبودی کامل ادامه یابد. درمان این بیماری در صورت امکان بیش تر بر اساس جراحی، داروهای ضد قارچی و کاهش سرکوب ایمنی می باشد. مقاومت آزولی در ایزوله های آسپرژیلوس فومیگاتوس از سال 1999 در هلند مشاهده گردید. نحوه شکل گیری و تکامل مکانیسم مقاومت آزولی مشخص نشده است ولی آن چه مشخص است گسترش مقاومت آزولی درمحیط و این که بیماران مبتلا به آسپرژیلوزیس مهاجم با ایزوله های مقاوم به آ.فومیگاتوس درمان آزولی موفقی نخواهند داشت به علت وجود آسپرژیلوس فومیگاتوس در محیط، ریسک بالایی برای ابتلا به آسپرژیلوزیس در بیماران وجود دارد و ازآزول ها برای پروفیلاکسی و درمان آن ها استفاده می شود. بنابراین بررسی علت افزایش مقاومت آزولی در آسپرژیلوس فومیگاتوس مسأله بسیار مهمی می باشد زیرا گسترش مقاومت می تواند در کنترل بیماری های ناشی از این قارچ اختلال ایجاد کند.